Na het hek in de middle of nowhere te zijn gepasseerd waren ineens van Chili in Argentina. Dezelfde pampa, maar met een stempel in ons paspoort rijker trokken wij richting El Calafate. Een enorm toeristisch dorpje waar wij sinds lange tijd weer echte toeristen tegen kwamen. In echt Patagonia kom je vooral reizigers en natuurliefhebbers tegen en dat is een heel ander slag volk dan toeristen die goed verzorgd van ene bekende plek naar de andere worden gebracht. Erg veel Nederlanders, zoals op elke toeristische trekpleister. Een van de grootste en nog steeds werkende gletsjers, Perito Moreno, ligt hier in de buurt en is dan ook de reden van ieders bezoek. Wij mengden ons enigszins gegeneerd in de menigte, om dit daarom niet veel minder indrukwekkende fenomeen, te aanschouwen. Een enorme muur van blauw ijs die 14 kilometer uit de bergen komt zetten. Elke krak in het ijs klinkt alsof de oorlog uitbreekt en de grote brokken die in het water vallen zijn mooi om te zien.
Wij vonden net buiten het hart van het dorpje een lief klein hosteltje met zeer aardige dames die het runden. Het was net de periode waarin de regio het 10 jarige jubileum van het aangelegen Lago Argentina vierde. Dit ging gepaard met een hele show. Aan het eind van de middag een ware Miss Lago verkiezing die met Zuid Amerikaans temperament werd ontvangen. Als afsluiter van de avond kregen wij, zo hoorden wij later, de grootste rockband van Argentinië te zien, La Bersuit. Iedereen ging helemaal uit zijn dak en de muziek was ook nog om aan te horen :) Aan het eind kregen we een grote lading vuurwerk van Chinese proporties. De volgende dag werden wij getrakteerd op een optocht van oude Amerikaanse auto’s. Op volgorde van leeftijd kwamen ze al toeterend en onder applaus van de menigte, trots langs geschoven.
Onze eerste ervaring in Argentinië was meteen vol verrassingen. Het verschil met Chili was, slechts een paar uur verder, erg duidelijk. De Argentijnen zijn ook zeer vriendelijk, maar je hoeft niet te verwachten dat ze stoppen voor een zerbrapad. In het toeristische dorpje waren ze ook niet erg gelukkig te noemen, maar dat werd gelukkig een stuk beter nadat we de grote toeristische plekken achter ons lieten.
De volgende stop was na een 25 uur durende busrit, met onze 3e patagonische panne in het midden van de nacht, Puerto Madryn. Dit was de uitvalbasis voor het schiereiland Valdes. Wereldberoemd vanwege het feit dat orka’s hier letterlijk het strand op komen om een zeehondje te kunnen vangen. Het zogeheten ‘beachen’ van de orka’s is uniek, zij doen dit nergens anders ter wereld. Helaas zaten wij net voor het seizoen.Dat wil zeggen dat de jongen van de zeehonden nog net te klein zijn en dat de orka’s slechts zeer zelden langskomen. Een maandje later en ze beachen elke dag. In Puerto Madryn werden wij door een Frans/Engels stel aangesproken om een auto te delen en het schiereiland te verkennen. Het bleek een gezellige 3 dagen, waarin wij bijna 800 kilometer hebben afgelegd om alle punten te bezoeken. Verdeeld over het eiland zijn pinguins, zeehonden en elefant seals te zien en heel soms dus orka’s. De grote kolonies zeehonden waren erg mooi om te zien, maar helaas hebben wij het wonder van de orka’s niet mogen aanschouwen.
De volgende lange busrit van meer dan 20 uur was naar de hoofdstad Buenos Aires. Een grote en drukke stad, maar toch op een of andere manier erg vertrouwd. Na even zoeken kwamen we een klein, maar goedkoop hostel tegen en zijn daar de rest van de tijd gebleven. Na even gerust te hebben van het vele reizen de afgelopen dagen trokken we er op uit om de stad te verkennen. Als eerst zijn we de winkelstraat Florida afgelopen met veel live muziek en tango dansen. Aan de zijkant de reguliere winkels en in het midden verkochten mensen hun kleden, schilderijen en andere handgemaakte produkten. Een gezellige mix. De volgende plek die we graag wilden zien was de Boca buurt. Het meest bekend vanwege de gelijknamige voetbalclub ‘Boca Juniors’ waar uiteraard Diego Maradonna zelf furore heeft gemaakt. Een arme maar kleurige buurt met een oud maar ademend stadion midden in de woonwijk. Een bezoekje aan het stadion kon natuurlijk niet uitblijven. Zelfs een Amerikaan ontmoet die van voetbal hield en helemaal onderste boven was van het feit dat Nederland altijd zoveel talent weet voort te brengen voor zo’n klein land. Wij konden hem niet anders dan gelijk geven.
Nu wilden we wel erg graag zo’n wedstrijd zien. We zouden alleen net voor de wedstrijd op zondag doorvliegen naar Peru. We moesten naar LAN om het ticket wat op te schuiven. Maar eerst wilden we nog naar Uruguay en dat lag maar 3 uur varen van Buenos Aires. De eerste stop was Colonia. Een erg mooi en rustig dorpje met nog veel oude koloniale gebouwen. Het was alsof we terug waren in de jaren ‘50 met veel oude auto’s en straatjes. Na een rustig nachtje namen we de lokale bus naar de hoofdstad Montevideo. Deze stad viel helaas enigszins tegen. Een grote nietszeggende stad met een paar mooie oude gebouwen en beelden. Een leuk buurtje, maar wel toeristisch. Zittend op een bankje werden wij opeens onderdeel van een fotosessie voor een tijdschrift, dus wij staan nu in een magazine in Uruguay :)
Op de weg terug kwamen we er achter dat er een snellere boot terug was naar Buenos Aires vanaf Colonia. Deze was een stuk kleiner dan het enorme slagschip waarmee we aankwamen maar desondanks konden wij de schitterende zonsondergang, met tegen de achtergrond de flatgebouwen van BA, uitstekend zien. In Montevideo hadden wij een LAN kantoor opgezocht om ons ticket 3 dagen te verplaatsen. Dat was geen probleem.
Nu we toch langer bleven konden we terug in het hostel in BA meteen een wedstrijd boeken. De jongen van het hostel was Bocafan, maar desondanks raadde hij ons aan naar de wedstrijd San Loranzo – Riverplate te gaan. Ex-Ajacied Rosales speelt tegenwoordig voor Riverplate, dus dat was al een goede optie. River en Boca zijn de grootste clubs van Argentinië, maar San Lorenzo hoort ook bovenaan bij dat rijtje. Een mooi affiche. Helaas mochten we er niet heen als lokaal, maar moesten we in een tour en dat kost natuurlijk heel wat meer. Ongeveer de prijs voor een Nederlandse wedstrijd van Ajax.
Eerst bezochten wij op zaterdag een meer lokale winkelstraat, waar eindelijk voor een goede prijs alle voetbalshirts konden worden aangeschaft. Daarna door naar de Feria Matedores in een achterwijk van BA. Het was een lange rit met de bus, dus we gingen even op een pleintje zitten om wat te drinken en te rusten en voor we het wisten stonden we opeens in een rij. Er was een openbaar concert bleek later, maar wij wisten van niks. Toch aangetrokken door de enorme rij schoven wij achter iedereen aan naar binnen. Totaal in het duister over wat we te zien zouden krijgen, maar iedereen was helemaal zenuwachtig. Toen kwam onder een echt Argentijns oorverdovend gejuich de hoofd persoon het podium op. Het bleek een oudere man die prachtig kon zingen. We konden er niks van verstaan, maar door de zuivere klanken en het emotionele publiek lieten wij ons helemaal meeslepen. Het was achteraf een van de mooiste live concerten die we ooit hebben mogen meemaken. Na al die emotie konden we even uitblazen op de markt van de Feria de Matedores, waar de menigte op de live muziek liet meeslepen en vurig verschillende tango en andere dansen tentoonspreiden. Na het typisch Argentijnse gerecht Milanesa, liepen we nog de marktjes over om vervolgens voldaan de bus terug naar het hostal te nemen.
De voetbaldag was aangebroken. We werden opgehaald met alle andere toeristen en aangekomen in de enorm arme buurt van San Lorenzo, tot onze grote verbazing, tussen het publiek van San Lorenzo gezet. Na alle waarschuwingen vooraf van iedereen was dat een verassing maar dat maakte het alleen maar leuker. Zelfs toen het stadion net volliep was het gezang al oorverdovend. Het was meteen duidelijk dat er een flinke rivaliteit heerste tussen de twee clubs. Voordat de eerste minuut voorbij was was er al gescoord en werd, tot iedereen zijn verbazing, de historisch hoger geplaatste partij Riverplate helemaal ingemaakt. De goals vlogen ons om de oren. Aan het eind waren alle San Lorenzo supporters met stomheid geslagen en waren het nota bene de River supporters die het hardst zongen. Met 5-1 achter en dan met zo’n overweldigend gezang achter je club staan is een mooi fenomeen, om kippevel van te krijgen. Na afloop in de zeikende regen voor heel goedkoop een shirtje van San Lorenzo gekocht bij het stadion van de jongen die met een smerige overtreding op het eind rood kreeg. Het voetbal was ontzettend hard en rommelig, dus heel leuk om naar te kijken, heel anders dan de europese wedstrijden waar iedereen vanuit het systeem en opdrachten speelt.
De laatste dag hebben we besteed in de romantische wijk San Telmo waar de tango zo’n beetje geboren is. Op een plein in het zonnetje genietend van onze zoveelste milanesa, kregen wij verschillende tangoshows te zien en dat maakte het Argentijns avontuur compleet. Na een ruime week BA hadden we nog veel langer willen blijven en keken we nu al melancholisch uit naar de volgende ontmoeting.
