Even thuis in Nieuw Zeeland

Wij keken al vanaf het begin van de reis uit naar onze stop in NZ en na 12 jaar van afwezigheid was het eindelijk zover om Vincent zijn familie aan de andere kant van de wereld (weer) eens op te zoeken. Vanaf Australië was het een kort vluchtje naar Auckland. Aangekomen en bekend met de strenge controles bij de douane waren wij voorbereid op een groffe controle. Onze schoenen hadden heel wat regenwoud gezien en voor een eiland is elke bacterie funest. In al onze eerlijkheid, aangewakkerd door de vele borden met ondubbelzinnige celstraffen, gaven wij ook onze piepkleine seashell uit Thailand aan. De douanebeambte verstond echter ‘sjisha’, waarmee uiteraard ook drugs gerookt kan worden. Hierdoor moesten we naar de volgende douane en ontstond er, na ons schelp te hebben laten zien, alom verwarring. Uiteindelijk moesten we naar de volgende grens pronkend met de mooie term: biosecurity. Daar werden onze schoenen chemisch gereinigd en na geduldig wachten mochten we dan naar buiten.
Buiten stonden pappa Peter en ome Jopie op hun beurt geduldig op ons te wachten. Pappa Peter en zijn vriendin Astrid waren 2 weken eerder al aangekomen. Zijn zus, dus tante Loes, onthaalden ons warm en wij voelde ons meteen (weer) thuis. Het is heel gek om na 4 maanden weer bekende gezichten te zien en toch aan de andere kant van de wereld te zijn. Voor Suzanne was alles nieuw, maar zij voelde zich ook meteen thuis. Uit Nederland hadden wij een pakketje gekregen van papa en mama Suzanne. Die al een paar maanden onderweg was en, dat bleek later, een tijdje bij de douane in Nieuw Zeeland te hebben gelegen voor onderzoek. 2 kleine luchtdicht verpakte Unox rookworsten hebben de andere kant van de grens nooit gezien. Voor 80 euro mochten we de worsten in Nederland weer ophalen. Na flink twijfelen hebben we de typisch Nederlandse lusten toch maar als verloren verklaard. De hagelslag, pepernoten en droste letters hadden het gelukkig wel overleefd, maar waren natuurlijk snel op.
We kregen onze eigen kamer, dezelfde kamer als twaalf jaar geleden. Toenmalige kamergenoot was broertje Remie en hij miste eigenlijk nu nog.
Er was erg weinig veranderd in het huis en af en toe leek het net alsof 12 jaar geleden vorige week nog was. De eindeloze maar erg gezellige verhalen van Jopie en de liefdevolle verzorging van Loes waren onveranderd. Joop had echter een nieuwe hobby. Na 12 jaar geleden als een van de eerste een inhoudelijke website te hebben onderhouden, maakt hij nu na jaren proberen nu de beste pickups voor elektrische gitaren. Hoe hij het flikt is een mysterie, maar trots zijn we natuurlijk wel! Voor de geïnteresseerden: http://www.langcaster.com. Nu nog een investeerder vinden ;).
De ochtenden waren relaxed en iedereen deed waar hij of zij zin in had. Het was best lekker even niks te hoeven regelen of plannen. Het was een vol huis, maar wel erg gezellig. De familie werd al snel uitgebreid toen neef Erwin met Annie en de kids langskwamen. Chelsea en Jesse waren de nieuwe gezichten en na een voorzichtig begin al snel echt familie.
Het was ondertussen 31 december en wij maakten ons op om als eerste in de wereld het nieuwe jaar te mogen inluiden. Papa Peter maakte de oer-Hollands oliebollen en appelflappen, zodat ook de vele Nieuw Zeelandse gasten konden proeven hoe wij dat in Nederland doen. Om onbekende redenen werd er op televisie niet afgeteld en moest de Australische tv nota bene verslag doen van het vuurwerk in Nieuw Zeeland. Schandalig! Maar wel een erg gezellige avond :)
Erwin was na al die jaren inmiddels verhuist en alle gasten uit holland waren uitgenodigd. Hij woonde in het mooie Coromandel en dat ligt luttele honderden kilometers van Auckland. Het was een mooie tocht met prachtige uitzichten. Het huis was voor Nederlandse begrippen gigantisch en we konden dan ook met z’n allen daar slapen. Het was een divers gebied met bergen, meren, zee en strand allemaal in de buurt. Bij het huis van de ouders van Annie kon je zelfs vanauit de tuin de lagoon in. Met hun kayak zijn we dan ook helemaal naar de andere kant gevaren zodat we net voor de monding van de zee uitkwamen. Goede workout. Des avonds de barbeque aan, muziek luisteren en kletsen. De in Nederland geboren Erwin is een volhard Chelsea fan, maar heeft een enigszins verbleekt, maar nog altijd kloppend ajax hart en dat hebben we dan ook niet onopgemerkt aan ons voorbij laten gaan. Op de terugweg een scenic route genomen, die alleen de bestuurder niet echt heeft meegekregen. Ja, Vince mocht alles rijden, want hij had immers heel Australië weten te overleven aan de linkerkant. Soepel ritje uiteindelijk in onze goedkope, maar erg gedeukte huur auto. James Blont was een klein verhuur bedrijfje in de buurt en die deed niet moeilijk. Wij zijn dan ook meerdere malen terug geweest. De tweede keer omdat we met nichtje Alicia en haar vriend Jared naar hetzelfde pretpark gingen als 12 jaar geleden. Toen was Alaicia nog een dwergje van 6. Het park leek veel kleiner geworden, maar de meeste attracties waren onveranderd, op een na. Dat was een toren die hoog boven alles uitkomt. Je wordt dan naar boven getakeld en naar beneden geflikkerd. Een vrije val voor Vincent! Door het gewicht van de immense stoel ga je echter nog sneller dan een vrije val. Dat doen we dus niet weer!
Na een paar dagen relaxen kwam neef Danny ons met zijn zoon Conner ophalen om naar het mooiste en gevaarlijkste strand van Nieuw Zeeland te gaan. Het zwarte zand, de sterke onderstromen en onregelmatige sterke tijwisselingen geven dit strand zelfs een eigen rescue serie op NZ tv. We hebben over het strand gelopen en The Lion Rock met Conner beklommen met mooie uitzichten. Heel mooi, maar helaas geen reddingsactie toen wij er waren.
In de avond moest papa Peter alweer afscheid nemen van zijn zusje, want het eind van hun 4 weken zat erop. Wij wilden onze, alweer flink aangevulde souvenirs, graag aan hun meegeven, maar de koffers zaten eigenlijk al over het toegestane gewicht. Van Velzen jr en sr kregen na veel passen en meten elke koffer op 0,1 kilo precies onder de toegestane 20 kilo. Veel in de handbagage, want dat controleren ze bijna niet op gewicht. Iedereen en alles is goed aangekomen hebben wij begrepen :)
De volgende dag gingen we met ome Joop en tante Loes een tourtje Auckland doen met musea en mooie uitzichten. Een lange maar zeer gezellige dag.
Het hart van het centrum hebben wij te voet gedaan. Nadat Joop ons in het centrum had gedumpt voelde wij ons opeens weer toeristen. Wij snelden ons naar de haven waar de boten voor de bekende America’s Cup lagen. Daarna hebben wij de skytower en de All Blacks store in de grote winkelstraat Queenstreet onveilig gemaakt. Terug wilden we met de trein, maar die reed niet vanwege werkzaamheden, dus hebben we ook nog een vleugje wanorde bij de vervangende bussen mogen meemaken. Uiteindelijk moest Loes ons als nog ophalen ergens in de buurt, omdat de bus niet verder reed. ‘S avonds weer lekker met een film op de bank.
Wij waren nog nieuwsgierig naar het vulkanisch gebied op het noord eiland en gingen, in wederom een huurauto van James Blont, op weg naar Rotorua en Taupo. Een gebied dat bekend staat om de vulkanische natuurwonderen. Kokend water en modder, geisers, mineralen en misselijkmakende zwavelstank overal waar je loopt. Hele mooie zwarte zwanen en eenden in het meer van Rotorua en overal kwam stoom uit de grond. Een heel park met prachtige kleurpatronen en kokende massa’s. Even verderop lag Taupo met een karakteristieke vulkaan. De A1 grandprix werd het volgende weekend verreden op het bijgelegen circuit. Dat moesten we even van dichtbij zien. In Zandvoort zijn we twee jaar geleden naar de race geweest, maar nu konden we alleen de voorbereidingen zien. Tot onze verbazing mochten wij overal rondlopen. Alleen de track zelf was offlimits. De pitstraat en boxen kon je gewoon in. Kon het niet laten om even de wc voor coureurs te gebruiken :). Een van de opzichters deed een ronde en zag ons staan, dus wij dachten ohoh, maar hij bood ons aan om een ritje rond de track met hem te maken. In een grote v8, maar hij reed heel rustig helaas. Hij vertelde ondertussen waar de track veranderd en verbeterd was. Die avond ‘thuis’ onze verhalen aan Joop en Loes verteld.
De laatste dagen gezellig met Loes en Alicia naar de mall geweest en de laatste dingen voor de aankomende reis naar Tahiti geregeld.
Het was raar om weg te moeten gaan, want we hadden veel langer kunnen blijven, maar we hadden nog wat mooie avonturen voor de boeg!