Even luxen op Tahiti

Omdat we ons zo thuis voelden in Nieuw Zeeland leek het net alsof we aan een tweede reis begonnen. Weer afscheid nemen en het onbekende intrekken. Het onbekende was in dit geval wel een luxe variant. Niet echt bekend met overdreven luxe was het voor ons toch een groot avontuur. De hostels kosten al een godsvermogen, dus een mooi hotel was zeker meer waar voor je geld. Op internet vinden wij vaak aanbiedingen en ook deze keer was het niet anders. Een aanbieding waarbij een kamer met zeezicht en eigen jacuzzi de goedkoopste variant was. Dat was snel geboekt.
De vlucht was zeer riant en we hadden goed in beeld wanneer we de kunstmatige tijdbarierre doorbraken. We werden in dezelfde tel, 24 uur terug gezet.
Aangekomen merkte wij meteen de franse stemming op. De licht misplaatste arrogantie waar wij allen mee bekend zijn, na eindeloze vakanties in Frankrijk. Waar andere koloniserende landen de afgelopen decennia enigszins trachten hun veroverde gebieden de afgebroken eigenwaarde in ere te laten herstellen hebben de Fransen daar geen enkele boodschap aan. Het is net zo Frans als dat je bij België de grens over komt, maar dan 15.000 km verderop. Als Europeaan hoef je dan ook geen stempel te verwachten, maar kan je wel lekker snel doorlopen. Het meest frappant is nog dat de eigenlijke bewoners, eilanders genoemd in vele talen, de irritante trekjes van de Fransen vlekkeloos hebben weten over te nemen. Door de hele gelederen van het eilandbewonende volk kunnen wij met recht zeggen (zeker na andere gebieden met dezelfde verstrooide afstammelingen te hebben bezocht) dat het overgrote deel niet meedingt naar de troostprijs van meest sympathieke interactie met medestervelingen.
Toch werd ons onoverwinnelijke enthousiasme verder kracht bijgezet toen wij in ons zeer decadente hotel werden ontvangen. Een balzaal als kamer met alle luxe van dien en op het grote balkon een grote tweepersoons jacuzzi voor ons alleen. Als we de luiken open deden zelfs met uitzicht op zee. Je moest wel over het zwembad kijken, maar na lang overleg bleken ze die niet te kunnen verplaatsen. Wij zijn ook de beroerdste niet, dus wij begaven ons gewapend met onze glimlach naar het pikzwarte zandstrand waar de zon zijn best deed zo theatraal mogelijk de zee in te zakken.
Na in Nieuw Zeeland al op maandag de 19e te zijn opgestaan kregen wij de eerst volgende dag een filmisch dejavu-gevoel toen het wederom maandag de 19e was. Een gevoel dat we een kans kregen dezelfde dag deze keer anders aan te pakken. Wij besloten om hier in de jacucci die avond ervoor eens flink over te filosoferen :)
De hoofdstad Papeete, uitgesproken als pa-pe-ie-tie, is ongeveer net zo charmant als een verlaten haven aan de somalische kust. Er werd ons al aan het begin van de reis verteld dat dit slechts dient als doorvoerhaven van toeristen naar de echte parels van de oceaan. Wij hadden een hut gereserveerd op een klein zand strookje enkele honderden kilometers verder op in de oceaan. Op de kaart ongeveer de afstand van Parijs naar Denemarken. Met een propeller vliegtuigje werden wij keurig op het strookje zand afgezet. Er zat tot onze verrassing een transfer bij en gelukkig maar, want anders hadden we zelf de hoek om moeten lopen. Aangekomen in ons resort kwam elke postcard opeens tot leven. Het ziet er dus echt zo uit als op alle ansichtkaarten. Prachtige lagoon aan de ene kant en een woeste oceaan aan de andere kant. Onze hut was zeer groot en van alle gemakken voorzien, maar bescheiden in het midden en dus zonder zeezicht. Het water was ontzettend helder en de vissen waren er in grote getale. Veel vissen kenden wij natuurlijk al van onze eerdere avonturen, maar we konden toch wat nieuwe kennissen opdoen. De stingray was wel de mooiste. Een sierlijke pannenkoek met een dodelijke staart. Het hotel had kano’s en snorkels met flippers ter beschikking en die hebben we dan ook flink gebruikt. Vanaf de kano konden we de zon nog mooier de zee in zien zakken, althans dat vinden wij :)
Rangiroa is de naam van deze zandvorming. Een flinke zandstreep in een zeepbelvormig rondje. Er zitten verschillende openingen in de ring waarmee de lagoon met de zee in verbinding staat. Deze zogeheten passes worden ook wel de snelwegen voor het zeeleven genoemd. Op onze fietsen was het een klein kwartiertje om daar te komen. En toen zagen we ze. Met drie soms vier te gelijk. Springend in de zeer sterke stroming. Tientallen dolfijnen gaven een flinke show weg met een hoge waardering voor de originaliteit. Dezelfde passe staat bekend als een mooie duikplek. Suzanne werd dus weer in kostuum gehezen met helaas allemaal Duitsers. Maar het was zeer de moeite waard, want zeeschildpadden is al mooi genoeg maar dolfijnen zien is natuurlijk wel erg speciaal. Het geluid dat zij onder water maken is erg goed te horen en toen ze langskwamen bleven ze even hangen om zelfs een dansje met iedereen te maken. Onvergetelijk!
Het was erg prijzig avontuur, maar zeer mooi.