Chili en zijn Paaseiland

De goed verzorgde vlucht vanaf Tahiti was zo voorbij vooral dankzij de onmogelijk veel opties aan tv series en films op je gepersonaliseerde schermpje. De tweede keer dat we de Transformers net niet af konden kijken :)
Het Paaseiland, Rapa Nui genoemd door de eigenlijke bewoners, had onmiddellijk een heel gemoedelijke uitstraling. Het vliegveld was niet meer dan een klein gebouwtje waar Schiphol nog niet eens zijn bagagebanden in kwijt kan. We werden opgevangen door een aantal mensen die geduldig hun verblijfplaatsen tentoonstellen. Na een kleine rondvraag konden voor niet al te veel geld met een aardige dame mee die ons transfereerde naar haar hospedaje. Vanuit het gezellige maar krakkemikkige aanbouwtje van haar huis konden wij het eiland goed verkennen. In het stadje ging het leven in een behaaglijk langzaam tempo aan ons voorbij. Met leuke winkeltjes en een klein strandje konden wij ons rustig oriënteren op alle mysterie die dit eiland rijk is.
Het hoort officieel bij Chili, maar het verschil met Tahiti is schrijnend. De orginele bewoners behoren tot hetzelfde verstrooide volk als dat van Tahiti, maar hier was iedereen ontzettend aardig en vrolijk. De invloed van een koloniserend land is evident.
Gewapend met een glimmende brommer trokken wij erop uit. Alle 5 sterren tours konden zich in ons stof verbijten. Relaxed en vrij begonnen wij aan een rondje Rapa Nui. Er zijn ongeveer 1000 beelden verdeeld over het hele eiland. Men weet nog steeds niet precies wie deze beelden heeft gemaakt en vooral waarom. Niet vermoeid met verschillende theorieën van gidsen lieten wij onze eigen fantasie de vrije loop om dit schitterende fenomeen te plaatsen. Enorme beelden sierden de kustlijn in het even al prachtige vulkanische landschap. Kijkend over de grote kliffen kan je helemaal rond uitkijken over minimaal 5000 kilometer aan onbewoond blauw.
Na deze mooie tussenstop was het tijd voor het echte Zuid Amerika. Omdat wij ons zonder vooroordeel willen onderdompelen in een nieuwe cultuur, lezen wij ons niet in. Voor de zekerheid, niet wetend wat te verwachten, boekte wij in Rapa Nui al een hotel in Santiago. Een luxe hotel, maar weer voor een goede prijs. Getransfereerd vanaf het vliegtuig vielen we van de ene verbazing in de andere. De ene buurt was nog schoner dan de andere. Niet het eerste beeld wat bij Zuid Amerika bij je opkomt. Ook de rest van Santiago was schoon en gezellig. Het was wel smoggy, maar goed onderhouden. Wij zijn dan ook snel naar een hotel in het centrum gaan zoeken. In een mooie oude buurt vonden wij een koloniaal gebouw met een mooi hotel al was het jammer genoeg wel erg gehorig. Santiago is een zeer prettige en vriendelijke stad, maar er was niet veel te beleven. Voor een paar euro konden we boven op de berg een leuke dierentuin bezoeken en uitkijken over de stad.
Getrokken door charme van Patagonië namen wij de bus naar het zuiden. De eerste stop was Villarica, een klein gezellig stadje aan een meer met een grote vulkaan op de achtergrond. In de buurt lag het meer toeristische Pucon. Na een dagtripje die kant op bleek dat wij ons prettiger voelden in het meer bescheiden Villarica. Op de laatste avond konden we zelfs nog een lokale show zien met dansen en zingen. Erg gezellig.
De volgende dag zaten we in de bus naar het officiële begin van Patagonië, Puerto Montt. Een rommelige havenstad, waar wij ergens achteraf een zeer simpel onderkomen vonden. Het was al flink wat kouder nu en hoe verder we naar het zuiden trokken hoe kouder het werd. Vooral de harde wind is fris. We wilden eigenlijk alles met de bus doen, maar het zijn flinke afstanden en we moesten via Argentinië omdat de Chileense kant geen wegen heeft tussen Puerto Montt en het zuiden van Patagonië. Een klein vluchtje naar Punta Arenas was de beste optie, want we wilden met de bus in Argentinië weer naar het noorden trekken, richting Buenos Aires.
In Punta Arenas bleek op zaterdag geen kamer meer vrij. Na lang zoeken konden we toch een nacht ergens terecht. De volgende dag een leuk hostel gevonden in een oud houten vrijstaand huis uit de tijd van de cowboys. Punta Arenas word wel de hoofdstad genoemd van Patagonia, maar vooral als uitvalbasis om walvissen en pinguinos te ontmoeten. Een walvistocht kost ongeveer 900 dollar en was dus iets te hoog gegrepen. Zo moesten wij ook Antarctica laten schieten, want voor niet minder dan 2500 dollar kon je een twee dagen verblijven op de onderkant van de wereld.
Gelukkig konden we in de Strait van Magdallena naar het gelijknamige Magdallena eiland waar wij 150.000 pinguïns onverstoord hun dagelijkse bezigheden zagen ondernemen. Een eiland zwart (en wit) van de pinguïns. De tocht per boot gaf ons een mooi beeld van Tierra del Fuego en het water leven. Zo zagen we een zeehond op jacht naar pinguïns die ook in grote getale op hun beurt weer zochten naar eten. Ook konden we vele vogels waaronder de grootste vogel op deze aardkloot, de albatros. Een viertal dolfijnen zwommen nog even mee in de golven van de boot. Het was een mooie tocht en omdat we vrij rond mochten lopen over het eiland voelde het gelukkig niet als een tour.
Na een klein busritje kwamen we aan in Puerto Natales. Een rit over de eindeloze zogeheten pampa. Overal lama’s en familie van de struisvogel rennen hier in het wild. Vanuit Puerto Natales konden wij naar het nationale park Torres del Paine. Bekend van zijn 3 torens van bergen. Zelfs recentelijk bezocht door Lex en Max. We wilden graag een rondje maken met wat trekking erin. Gelukkig vonden we een tour die je veel los liet in het machtige gebied. Onze gids was heel relaxed en we hadden wederom niet het gevoel dat we in een tour zaten. We konden een paar uur trekken langs mooie uitzichten van grote bergen en mooie meren. Ook wat betreft de wildlife kregen we de volle lading. Een hele zwerm condors (aasgieren) met een spanwijdte van bijna 3 meter, een indrukwekkend gezicht. Naast de vele lama’s en struisvogels hadden wij ook de eer om een van de vijf overgebleven herten (familie van de hert en uniek voor Zuid Amerika) in het park van dichtbij te aanschouwen. Alleen de puma heeft zich goed verscholen gehouden. De afsluiter was Lago Grey. Een groot meer met aan de andere kant een gletsjer en alle stukken die daar afbreken drijven langzaam richting een kiezelstrand, waar wij na een tijdje lopen overheen konden lopen. Heel mooi om in het grauwe water vele blauwe brokken ijs te zien drijven ter grote van een huis. Voldaan keerde wij terug richting Puerto Natales vanwaar wij de volgende dag richting Argentinië ons volgende avontuur tegemoet gingen.